De troonrede van Paulina Chromik
De 29-jarige Paulina Chromik is in de race om ‘Pool van het Jaar’ te worden. De Moerwijkse heeft namelijk laten zien dat hard werken loont. Tegelijkertijd heeft ze gemerkt dat ze door alle drukte niet in de gaten heeft gehad dat er in Moerwijk veel mensen zijn die net als zij waarde hechten aan vriendschappen in de buurt.
Paulina groeide op in het zuiden van Polen, vlakbij de grens van Tsjechië en Slowakije. Voor haar studie ‘internationale betrekkingen’ verruilde ze haar geboorteplaats voor Krakau, de tweede stad van Polen. Tijdens een groot Europees congres dat Paulina organiseerde, leerde ze haar man, Maarten, kennen. Die studeerde in Enschede waarop Paulina besloot een tijdje in Nederland te gaan studeren. Na haar afstuderen in Polen keerde ze terug naar Nederland. “Ik kende de taal helemaal niet, dat was in het begin best moeilijk. Maar toen ik wist dat ik samen met Maarten in Nederland een leven zou opbouwen, ben ik hard gaan studeren. Acht maanden heb ik geblokt, waarna ik het hoogste staatsexamen heb gehaald”.
‘Ik vind Moerwijk een heel prettige wijk met veel groen’
Daarmee kon Paulina’s toekomst in Nederland beginnen. Ze zocht een baan en vond die bij de Rijksoverheid. Heen-en-weer pendelen tussen Enschede en Den Haag leek haar niets en daarom was een huis in de hofstad gewenst. “Van Den Haag wist ik niet veel, ik moest afgaan op wat mensen ons vertelden. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een huis aan de Troelstrakade, al vroeg onze makelaar wel een paar keer of we het zeker wisten. Ik snapte niet zo goed waarom: ik vind Moerwijk een heel prettige wijk met veel groen. Je kunt dus wel zeggen dat de liefde me in Moerwijk heeft gebracht”.
Van haar directe omgeving kreeg ze tijdens haar eerste Haagse jaren weinig mee. Paulina was druk met werk en zette zich daarnaast als vrijwilliger in voor de Poolse gemeenschap in Den Haag. Die telt ruim 30.000 mensen. “Dat zijn veelal seizoensarbeiders, mensen die als enige doel hebben hier geld te verdienen. In Polen is geen werk voor ze, zelfs niet als ze een opleiding hebben. Tijdens hun verblijf in Nederland proberen ze zoveel mogelijk geld te sparen om mee terug te nemen naar Polen. Om kosten te delen, wonen ze vaak met een hele groep in een huis. Naast ons woonden ook een tijdje Poolse mensen, al wist niet wie en met hoeveel ze waren”.
Blijvertje
In tegenstelling tot hen is Paulina vastbesloten in Nederland te blijven. Nu ze een vaste baan heeft, wil ze meer doen voor haar omgeving. “Het heeft veel energie gekost om te bewijzen dat ik een goede ambtenaar ben, maar het is me gelukt! Binnen de Poolse cultuur zijn familie en vriendschappen veel waard, maar doordat collega’s van me her en der in het land wonen – en het Nederlanders zijn met drukke agenda’s – blijkt het best lastig om vriendschappen op te bouwen. Je zou zeggen dat ‘gezellig’ een Nederlands woord is maar in de praktijk is dat niet altijd zo…”.
‘Het lijkt soms wel alsof Moerwijk het vergeten kindje is’
Plekken
Om nieuwe mensen te leren kennen, is Paulina actief geworden in Moerwijk. Ze hielp mee bij de organisatie van het festival Vier de Natuur. “Zo heb ik veel nieuwe mensen en plekken in de wijk leren kennen. Ik heb gemerkt dat er veel personen zijn die samen iets willen doen en ontdekt dat er genoeg gebouwen, zoals kerken, zijn die kunnen worden gebruikt voor activiteiten. Ik denk dat die vaak nog onzichtbaar zijn voor mensen waardoor Moerwijkers niet weten hoe eenvoudig het kan zijn om een plek voor een evenement te vinden”.
Alhoewel de plekken voor activiteiten en evenementen in Paulina’s ogen van goede kwaliteit zijn, vindt ze wel dat de woningen daarbij achterblijven. Ze zou graag meer renovatie en betaalbare nieuwbouw, ook in de vrije huursector, zien in haar wijk. Dat is volgens haar voor de bewoners én de beleving van Moerwijk belangrijk. “Als je door andere delen van de stad naar Moerwijk rijdt, lijkt het soms wel alsof Moerwijk het vergeten kindje is. Ik vind het wel heel goed dat er wordt ingezet op het samenbrengen van mensen. Want wanneer je elkaar kent, kun je elkaar ook vertrouwen. Het zorgt ervoor dat de wijk minder ‘anoniem’ aanvoelt”.